فــراق آتش بجان افروخت و جانان کم نما تاکی
دل عالم بحالم سوخت، این سان بی وفا تاکی
جانان کم نما تاکی، این سان پُر جـفــــــا تاکی
چندان بی وفـــــا تاکی، چندان بی وفـــــا تاکی
ز رنجی چون بخندم یار، تـو یــــــــاری نمیدانی
بخندی چون بگریم زار، دلــــــــــــداری نمیدانی
برانی چون بخواهم باز، غمخــــــواری نمیدانی
بمن عشقت جنون آموخت، آخـــر این اَدا تاکی
من رانده ز میخانه ام از من بگریزید
دردی کش دیوانه ام از من بگریزید
در دست قضا جان بلب و دیده به مینا
سرگشته چو پیمانه ام از من بگریزید
این همه در زندگی بر سر کلی دو راهی افتادم ،
کاش بشود امشب که میخوابم،
یا بمیرم
یا که فردا صبح تو بیدارم کنی ...
علی ذاکر